موسیقی کوتو در ژاپن
موسیقی در ژاپن
فرهنگ غنی موسیقی ژاپن
موسیقی عامیانه و نیز سنت موسیقی اصیل این کشور را
که پیشینه ای افزون بر ۱۰۰۰ سال دارد، دربر می گیرد.
موسیقی سنتی ژاپن شامل آثار مذهبی و غیرمذهبی، موسیقی نمایش،
موسیقی آوازی و سازی و نیز قطعه های ارکستری، مجلسی و تکنوازانه است
و در آن سبک ها، فرم ها، سازها و تکنیک های موسیقایی بسیار متنوعی به کار گرفته می شوند.
در اینجا برخی از ویژگی های شاخص این موسیقی را بررسی خواهیم کرد
و این بررسی را با توجه به موسیقی ساخته شده برای کوتوا، سازی زهی زخمه ای
که نقش آن در موسیقی ژاپن درخور قیاس با نقش پیانو در موسیقی غربی است، انجام می دهیم.
کوتو کو تو دارای سیزده سیم – از ابریشم یا نایلون است
که بر یک جعبه توخالی تشدید صدا با درازای تقریبی ۱۸۰ سانتیمتر کشیده شده اند.
هر سیم، پلی جابه جاشونده دارد. نوازنده، سیم های سیزده گانه ساز را با جابه جا کردن
پل های هرکدام از آنها کوک می کند. در دو کوک از معمول ترین کوک های
این ساز (موسوم به هیرا۔ جوشی وكومویی- جوشی ) فقط پنج نت مختلف به کار گرفته می شوند .
سیم های کوتو با مضرابی از جنس عاج که بر انگشتان شست، اشاره و میانی دست راست پوشانده می شود
نواخته می شوند. همچنین ممکن است که با مضراب بر سیم ها ضربه زد یا آنها را خراشید
تا رنگ ها و جلوه های موسیقایی متنوعی پدید آیند.
خزش روی سیم (مشابه گلیساندوی سازهای زهی غربی) و نواختن مضراب های ریز و تند
بر یک سیم (مانند ترمولو) دو تکنیکی هستند که با دست راست در نواختن این ساز معمولند.
کوتو فقط محدود به صداهایی نیست که با زخمه زدن بر سیم های دست باز پدید می آیند.
نوازنده ممکن است با فشردن قسمتی از سیم که در سمت چپ پل متحرک قرار گرفته، صدای سیم را زیرتر کند
به طور معمول به اندازه نیم یا یک پرده. فشردن دست چپ بر سیم ها در پدید آوردن
زیر و بم های تزیینی و صداهای گرفته و محزون نیز به کار می رود.
موسیقی اصیل ژاپن
پیشینه تاریخی
کوتو نیز مانند بودیسم، چاپ با کلیشه چوبی و بسیاری موارد دیگر در فرهنگ ژاپنی، نخست از چین به ژاپن آمد.
این ساز در سال های ۶۵۰ تا ۷۵۰ میلادی با موسیقیدانان چینی و کره ای که برای نواختن در ارکستر دربار به این کشور آمدند
به ژاپن وارد شد. کوتو در موسیقی درباری ژاپن (گاگا کو’)، که یکی از کهن ترین موسیقی های ارکستري جهان است
به کار گرفته شد. با آغاز سده دهم از کوتو به عنوان ساز تکنواز نیز توسط اشراف درباری استفاده می شد
قدیمی ترین نمونه برجامانده برای تکنوازی کوتو مربوط به سده شانزدهم است.
این موسیقی که کیفیتی آیینی دارد و به همین سبب بیشتر در معبدها شنیده می شده است
فقط توسط راهبان بودایی، آموزگاران کنفوسیوسی و اشراف نواخته می شد.
شاهکارهای موسیقی سنتی کوتو اغلب در دورة إدو ۲ (۱۸۶۸-۱۶۱۵)، دورۂ استقرار پایتخت ژاپن در ادو (توکیوی امروزی)
ساخته شده اند. در این دوره، ژاپن خود را از تماس با فرهنگ های بیگانه محفوظ داشت.
با این همه، بازرگانان که به گونه ای فزاینده ثروتمندتر می شدند محرک پیشرفت هایی در هنر شدند
که چاپ رنگی با کلیشه چوبی و تئاتر کابوکی، گونه ای نمایش
که ایفای نقش را با موسیقی درخشان و رقص می آمیزد، از آن جمله اند.
در اوایل دورة إدو، موسیقی کو تو به جای استفاده در آیین های مذهبی برای سرگرمی به کار گرفته شد.
این موسیقی نه توسط آموزگاران و کاهنان که توسط موسیقیدانان نابینای
حرفه ای ساخته می شد. این موسیقیدانان نابینا وابسته انجمنی بودند
که حافظ منافع حرفه ای و اقتصادی آنان بود. این انجمن به اعضایش رتبه هایی نیز اعطا می کرد
که برترین آنها رتبه کنگیوا یا استاد کوتو بود. استادان کوتو با تدریس به بانوان خانواده های ثروتمند گذران می کردند.
موسیقیدان نابینا، یا تسوهاشی کنگیو (۱۶۸۵-۱۶۱۴) بنیانگذار موسیقی کوتوی نو شناخته می شود.
موسیقی کوتو کوتو به صورت تکنواز یا جفت، برای همراهی آواز و همراه یک یا چند ساز دیگر (با یا بدون آواز) به کار می رود.
یکی از گروه های مهم همنواز مجلسی از کوتو، آوازخوان،
شاکوهاچی
(فلوتی ته باز از جنس بامبو با پنج سوراخ)
و شامیسن (سازی زخمهای دارای سه سیم که سامین نیز نامیده می شود) تشکیل می یابد.
مهم ترین گونه موسیقی برای تکنوازی کوتو شکلی از تم و واریاسیون معروف به دانمونوه است.
تم در بخش آغازین (دان) ارائه می شود و سپس در بخش های بعد، که تمپوهایی تندتر و تندتر دارند، دگرگونی می یابد.
در میان عبارت های تم اصلی، مواد ملودیک جدیدی نیز گنجانده می شود.
هر بخش (به استثنای بخش اول که ۱۰۸ ضرب دارد) شامل ۱۰۴ ضرب با وزن دوتایی است.
قطعه های دانمونو طی سده های هفدهم و هجدهم ساخته شده اند.
مشهورترین قطعه از این گونه، قطعه روكودان ۶ (شش بخشی) است که به یاتسوهاشی کنگیو نسبت داده می شود.
پس از سده نوزدهم، این قطعه های تکنوازانه اغلب برای
دو کو تو یا سازهایی دیگری مانند شامیسن و شاکوهاجی تنظیم شده اند.
موسیقی کوتو در ژاپن
فرم اساسی دیگر در موسیقی کوتو، گوتومونو است؛
سیکلی آوازی با اینترلودهایی طولانی برای ساز. ساده ترین گونه سیكل آوازی از سه بخش تشکیل می شود:
آواز – اینترلود سازی – آواز. تگوتومونو در سده نوزدهم نشو و نما یافت.
امروزه سیکل های آوازی توسط گروهی شامل آوازخوان، کوتو، شامیسن و شاکوهای اجرا می شوند.
مجموعه آثار کوتو در ژاپن از قطعه هایی سنتی تشکیل می شود که از آموزگار به شاگرد منتقل شده و با آنس و تقلید آموخته شده اند.
چون بسیاری از استادان کوتو نابینا بوده اند، از این شیوه آموزش گریزی نبوده است. گرچه در ژاپن از دیرباز نظام نگارش موسیقی وجود
داشته است اما تا پس از جنگ جهانی دوم ورق نت در تدریس یا اجرا کاربردی نداشت.
بیشتر قطعه های کوتو بر مبنای دو گام پنتاتونیک
(پنج صدایی که متناظر با ردیف نت های لا – سی – دو – می – فا» و «می – فا – لا – سی – دو» در پیانو هستند،
ساخته شده اند. در این موسیقی، کیفیت دقیق هر تک صدا اهمیت فراوان دارد. اجرا کننده می کوشد
تا به هر صدا دینامیک، رنگ، افت و خیزی ویژه در زیر و بم و نیز تزیینی درست و شایسته ببخشد.
هنگام استفاده از کوتو در همنوازی ها، هیچ ساز (یا آوازخوانی) مجاز به جلوه گری بیش از دیگری
نیست. نوای سازها و آوازخوانان بدون از دست دادن کیفیت های جداگانه با هم می آمیزد.
موسیقی برای کوتو همراه دیگر سازها، یا آواز، به طور معمول بافتی هتروفونیک دارد.
بافت هتروفونیک زمانی پدید می آید که تمام اجرا کنندگان یک ملودي اصلی را با تزیین ها و ریتم های متفاوت اجرا کنند.
خطهای اجرایی گاه چنان مستقل می شوند که بافت هتروفونیک به بافتی پلی فونیک بدل می شود.
کپی بدون ذکر نام و لینک سایت موسیقی ماهور ممنوع می باشد .
شما می توانید هر نتی که نیاز دارید (اپرا،سمفونی،ملودی و …) در هر سبکی (عربی،جز،کلاسیک و …) از بانک نت موسیقی ماهور دانلود کنید .
همچنین شما می توانید از مقالات آموزشی نوازندگی رایگان ما همراه با پشتیبانی اینترنتی استفاده کنید .
دیدگاهی ثبت نشده است