توضیحات
آگاهی دوباره به وجود و ماندن در آن حالتِ «شناخت احساسی»، روشن‌بینی خوانده می‌شود. واژۀ روشن‌بینی نوعی دستاورد فراانسانی را به ذهن می‌رساند و نفس، این نقش را دوست دارد. در حالی که روشن‌بینی حالت طبیعی احساس وصل با وجود است، ارتباط با چیزی بی‌کران و فناناپذیر که در نهایت شگفتی، ذات شخص است و در عین حال بسیار عظیم‌تر از اوست. روشن‌بینی، یافتن طبیعت حقیقی خویش در ورای نام و شکل است. ناتوانی در حس کردن این اتصال، توهم جدایی از خود و دنیای اطراف را پدید می‌آورد. آنگاه آگاهانه یا ناآگاهانه خود را به صورت ذره‌ای تک و تنها می‌بینید، ترس پدیدار می‌شود و تضادهای درونی و بیرونی امری عادی به نظر می‌رسند. بزرگ‌ترین مانع در راه تجربۀ حقیقت اتصال، یکی شناختن خود با ذهن است که موجب می‌شود فکر، غیر ارادی گردد. قادر نبودن به توقف فکر، گرفتاری وحشتناکی‌ست، اما از آنجا که تقریباً همه از آن رنج می‌بریم، متوجه آن نیستیم و آن را حالتی متعارف می‌پنداریم. سر و صدای بی‌وقفۀ ذهن مانع از آن می‌شود که قلمروی آرامش درونی را که از وجود جدا نیست، بیابیم. این همهمه یک «خودِ توهمی ذهنی» را شکل می‌دهد که سایه‌ای از ترس و رنج بر ما می‌گستراند. خود را با ذهن یکی انگاشتن، پرده‌ای غیر شفاف را از مفاهیم، برچسب‌ها، تصاویر، واژه‌ها، داوری‌ها و تعریف‌ها به وجود می‌آورد که راه را بر همۀ روابط حقیقی سد می‌کند. این پرده بین شما و خودتان، همنوعانتان، طبیعت و خدا قرار می‌گیرد.
نقد و بررسی خریداران
نتایج مجموع آرای کاربران