تاریخچه سفالگری در ایران بخش دوم
تاریخچه سفالگری در ایران بخش اول
سفالگری
نقوش سفالهای سفالگران دوران پیش در تاریخ بیانگر اعتقادات مذهبی آنان می باشد و کلیه حیوانات اهلی مورد پرستش قرار می گرفتند،
زیرا این نوع حیوانات برای آنان مظهر خدایانی تلقی می شدند که در شکل و هیات حیوان در آمده اند.در یک لیوان سفالی دیگر
که از شوش به دست آمده، نقش بز با شاخهای بینهایت بزرگ رسم گردیده که در میان شاخهای آن قرص کامل ماه که نقش امواج آب
و یک شاخه گیاه میان آن نقش شده دیده می شود. به احتمال قوی میان شاخهای خمیده بز و ماه ارتباطی متصور بوده است و ماه از
زمانهای قدیم با باران و آب مربوط شناخته می شد و ماه که در میان شاخها قرار گرفته گویی مخزن آب را در بر دارد.
سفالگری قبل از میلاد مسیح:
سفالگرانی که نقش این سفالها را در ۳۵۰۰ سال پیش از میلاد ابداع کردند، برای آنکه جنبه کارشان به این درجه از کمال برسد می بایست از روی فهم و قصد کوشش عظیمی به کار برده باشند، خاک رس را برای آن که نرم کنند می ساییدند و اغلب الک می کردند. سفالگران هنوز آن چرخهای پایی تند حرکت را که بعدها به وجود آمد نداشتند. ابزار کارشان فقط چرخ دستی بود که روی آن با دست، ظروف را گرد می کردند وجود این چرخها بی شک بهتر از آن بود که هیچ وسیله ای برای چرخاندن توده گل رس نداشته باشند.
اما البته کافی نبود با این حال لیوانها را متناسب و دیواره آنها را به نازکی مقوا در می آوردند. آن گاه سطح خارجی آنها را با لعابی که از خاک رس بسیار ساییده تر و آب به وجود می آوردند، می پوشاندند.
نقشها با اکسید منگنز سائیده شده طراحی می کردند آن گاه ظروف را در کورهای ابتدایی می گذاشتند که میزان حرارت آن با وسایل ابتدایی
منظم می شد، می گذاشتند. این سفالگران موفق شدند که ظرفهای خود را بی آن که تغییر شکل بدهند در این کوره ها بپزند، به طوری که
مثل ظرفهای چینی صدا بدهد. نقشها بر حسب درجه حرارت به رنگی از بنفش تند تا سیاه در می آمد و براق می شد.
مهارت سفالگران ایرانی:
باید اذعان کرد که سفالگران ایرانی در ساختن ظروف سفالین به اندازه ای مهارت به خرج داده اند و به قدری این نقوش را با روح و زیبا مجسم کرده اند که شاید در هیچ جای دیگر نظیر این ظروف دیده نشده است. بنابراین می توان ایران را زادگاه اصلی سفال منقوش دانست.
ظروف گوناگون دیگری نیز متعلق به این دوران از نقاط مختلف ایران به دست آمده مانند قوریهای لوله دار، کاسه های زیبا، خمره هایی
که برای ذخیره غلات و حبوبات به کار برده می شده. این ظروف که گاه از گل رس بوده به رنگ قرمز می باشند،
اما به رنگهای دیگر چون نخودی و خاکستری نیز دیده می شود.
با اینکه یک نوع تنوع و هم آهنگی بین آثار این نواحی مشاهده می شود، باز سبکهای مختلف در ساخت آنها به کار برده شده که وجه تمایز
یک دسته از دسته دیگر و یا یک ناحیه با نواحی دیگر می باشد. چنانکه سفالگر شوش سازنده اولین لیوانهای بلند و باریک با دیواره های نازک
می باشد در حالی که سفالگران تپه سیلک کاشان و تپه حصار دامغان بوجود آورنده کاسه ها و همچنین ظروف لوله دار بوده اند. وجه تمایز دیگر این ظروف طرحهای منقوش بر آنهاست.
دیدگاهی ثبت نشده است