متد علمی ساخت ویولن
ساخت ویولن
کارلین هاتچینز، پانزدهم مردادماه ده سال پیش و در سن ۹۸ سالگی در خانه اش در ولف برو در گذشت.
او با بهره گیری و کاربرد بعضی از متدهای علمی در زمینه ی ساخت ویلن توانست کیفیت سازهای استراد و دیگر ساخته های قدیمی و برجسته ی ایتالیایی را بازآفرینی کند. او سازسازی بود که تعدادی از بهترین سازهای زمانه ی خود را ساخت و نمونه های جدیدی نیز اختراع کرد.
او شش دهه از عمرش را صرف مبارزه با این باور گسترده کرد که هیچ سازنده ای نمی تواند با ساخته های استراد و دیگر ویلن سازان قرون ۱۸ و ۱۷ رقابت کند. او اعتقاد داشت که راز صدای ستودنی ویلن های بزرگ در چوب آنها نیست و آن طور که پنداشته اند در کارکرد باکتری هایی که از درون، چوب را می خورند
و آن را نفوذپذیرتر می سازند، نیز نمی باشد، حتی در سنگ پای پودر شده کوه های وسوویوس که گفته می شود شاید استراد آن را در رنگ ویلن به کار می برده تا ضخامت جلای سازهایش را افزایش دهد و نه در نبوغ موسیقایی که تنها استراد و دیگر سازندگان قدیمی کرمونا دارا بوده اند، نیز نمی باشد.
هاتچینز اثبات می کند که علم، به ویژه مطالعهی آکوستیک، چگونگی ساخته های استراد را شرح می دهد و او را (هاتچینز) قادر می سازد تا ساخته هایش را به همان کیفیت بسازد، تا آنجاکه به برخی منابع موسیقیدانان و سازسازان مربوط می شود، او ممکن بود ادعا کند که با مطالعه ی کافی، هر نقاشی می تواند اثر ارزنده ای از داوینچی را باز آفرینی کند.
او خطاب به خبرنگاری در سال ۱۹۹۹ گفته بود:
«ویلن سازان دوره های قدیم از دل و جرئت من متنفرند. من هم تا سال ۱۹۴۷ چنین فکر می کردم و هنوز هم هستند گروهی که نمی خواهند این اندیشه و جسارت را بپذیرند، اما من تعدادی از رازهای پر ابهت آنها را در معرض نمایش می گذارم».
ساخت ویولن
هاتچینز بسیاری از تحقیقاتش در مورد ساخت ویولن را در زیرزمین خانه ی قدیمی اش در مونت کلیر انجام داده است
جایی که به خاطر اهداف آکوستیکی، سقف آن با سی سانت بتن تقویت شده و دیوارها با پارچه های مخملی پوشیده شده بودند. خانه ی او که یک بار توسط دوستش به لانهی موش توصیف شده بود، بیش از دو هزار پوشه از تحقیق روی آکوستیک سازهای زهی را در خود جای داده بود، تحقیقاتی که اکنون توسط دانشگاه استنفورد نگهداری میشوند.
جوهره ی کار هاتچینز انطباق، تنظیم و بسط الگوهای چلادنی
” بر ساخت صفحات سازهای زهی میباشد و جرقهی این فکر با تزیینات ساده ای که در شب های کریسمس در خانه انجام میداد، خورد”
او پولک های تزیینی را بر سطحی جهت تزئین پاشیده بود که در طی مراسم با آهنگ و پایکوبی، آن پولک ها شروع به حرکت کرده و شکل های متنوعی به خود گرفتند. او همین کار را با صفحات ویلن امتحان نمود. پولک های کریسمس را بر سطح صفحات آزاد ویلن پاشید و دید که چطور اینها در پاسخ به ارتعاشات صدا حرکت می کنند و در موقعیت های جدیدی قرار می گیرند. او در سال ۱۹۹۸ گفت:
«با کاربرد این متد، آزمون هایی را روی دویست ساز در حین ساخت انجام دادم و بیست سال برای یافتن ارتباطات بهینه فرکانس بین صفحات رو و زیر آنها تلاش نمودم و اکنون ویلن سازان سراسر جهان این روش را می آموزند تا همیشه به آنها در مسیر ساخت به خوبی کمک کند»
رقبایش این را علم کاذب مینامند، ولی کار هاتچینز جایگاه محکمی را در میان سازسازان دنیا باز کرده است.
در سال ۱۹۵۷ بر اساس پیشنهاد هنری برانت (آهنگساز مشهور کلاسیک)، هاتچینز شروع به ساخت یک سری هشت تایی از خانواده ی ویلن (Violin Octet) کرد. اینها از ویلنی که صدایی بسیار نازک تولید می کند، شروع می شوند که یک اکتاو بالاتر از ویلن معمولی کوک می شود و تا هیولایی دو متر و سیزده سانتی با صدایی عمیق ختم می شوند.
بالا خانواده ی جدید ویلن شامل هشت عضو که دو عضو از هریک از سازهای خانواده ی کنونی ویلن (ویلن، آلتو، ویلنسل و کنترباس) خواهد بود.
اعضای این خانواده عبارتند از :
CELLO – SMALL BASS – LARGE BASS -CAL VIOLA – TENOR VIOLIN – NEW – SOPRANO VIOLIN – VIOLIN – VERTI TREBLE VIOLIN
سری هشت گانه به عنوان خانواده ی جدید ویلن شناخته می شوند و دنیای موسیقی کلاسیک را که تا آن زمان به خانواده ی کوارتتها و رنج محدودتر نت آنها عادت کرده بود، تکان داد. لورنس لايبينه رئیس بخش سازهای موسیقی دپارتمان هنری موزه ی متروپلیتن در گفت وگو با نیویورک تایمز در سال ۱۹۸۹ چنین می گوید:
به کمک ایده ی او مبنی بر خردگرایی و عقلانیت در ساخت خانواده ی زهی، فواصل طولانی پر گردید.
در اولین شب از اجرای بزرگداشت هاتچینز در سال ۲۰۰۰، گروهی هشت نفره از نوازندگان سری هشتگانه ی سازهای او در کالونیای جنوبی پایه گذاری شد و به مناسبت این بزرگداشت به نام ارکستر هاتچینز نامیده شدند. در آن زمان هاتچینز ۸۸ ساله بود و آن شب را یکی از هیجان انگیزترین لحظات زندگی اش خواند. هاتچینز در ۲۴ می ۱۹۱۱ و در شهر اسپرینگ فیلد به دنیا آمد.
او با نوازندگی ترومپت موسیقی را شروع کرد و ادامه داد و دوست داشت به خاطر بهتر نواختن آن به همکلاسی هایش فخر بفروشد.
در دبیرستان، وقتی بیشتر دختران درباره ی اقتصاد خانه و خانواده صحبت می کردند، او به کار با چوب علاقه نشان داد، مهارتی که به خوبی در زندگی آینده اش به او کمک کرد. سال ۱۹۳۳ در رشته ی بیولوژی از دبیرستان کورنل فارغ التحصیل گردید(زمینه و رشته ای که زنان زیادی در آن نبودند و در سال ۱۹۴۲ درجهی استادی را از دانشگاه نیویورک، قبل از آنکه با مورتون هاتچینز” شیمیدان ازدواج کند، کسب کرد.
در اواخر دههی ۱۹۴۰ وقتی او علوم را در مدرسه ای دخترانه در شهر نیویورک تدریس می کرد، چند تن از دوستان او را متقاعد کردند که به گروه موسیقی آنان ملحق شود. او به زحمت هفتاد و پنج دلار برای خرید یک ألتو جمع کرد، ولی به سرعت از این معامله صرف نظر نمود.
عموی او که سازنده ی ساز بود، او را تشویق کرد تا ویولایش را خودش بسازد. این پروژه دو سال زمان برد و او به هر شکل کار را به پایان رساند.
در همان هنگام، هاتچینز ساندرز را ملاقات کرد. او فیزیکدان، موسیقیدان و دانشمند علم آکوستیک از هاروارد بود که فیدل دست ساز خود را به هاتچینز نشان داد و گفت: مایلید یکی دیگر را ببینید. همراه با چند هنر دوست، ساندرز و هاتچینز انجمن آکوستیک گات گوت (catgut) را تأسیس کردند.
مجموعه ای از فیزیکدانان، مهندسین، ریاضی دانان و موسیقیدانانی که تخصص خود را برای پیشرفت علم آکوستیک به میان گذاشته بودند.
هاتچینز بیش از چهار صد ساز زهی را در طول دوره ی زندگی اش ساخت و آزمایش کرد. او به این کار پرداخت در حالی که دو فرزند خود را نیز پرورش می داد.
کاسی کونز از ولف برو و ویلیام هاتچینز از بيتزدا”. از او دو فرزند و شش نوه باقی مانده است. همسر او نیز در سال ۲۰۰۴ در گذشت. هاتچینز نویسنده ی چندین جلد کتاب و ویراستار دو جلد کتاب مرجع با عنوان آکوستیک موسیقی می باشد.
ساخت ویولن
منبع : مجله ی هنر موسیقی
دیدگاهی ثبت نشده است