درد و دلی با موسیقی دوستان
درد و دلی با موسیقی دوستان
اینکه چرا مطالب موسیقی (درد و دلی با موسیقی دوستان) حجم کمی دارد و اینکه چرا مجلات و نشر موسیقی این قدر کم تعداد است
و یا چرا کنسرت ها و در نهایت ذهنیات پیشرفت کرده موسیقی کم رمق است، نقصی پیش بینی شده
و اشکالی مصطلح است که بعضی از نفرات در اجرا، | اثبات و تداوم آن می کوشند.
شما می توانید دیگر نقد ها را در این لینک مطالعه کنید .
قواعد و نیازهای قانونی ما در جامعه ی امروزی و همچنین کاذب بودن دیدگاهی که موسیقی را آینده دار و …
می بیند از دیگر سو باعث چنین رکودی می گردد.
سالیانی ست که همجواری برنامه های موسیقی با قوانین وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دست و پنجه نرم می کنند و چون اعمال قانون برای هر شهروند آمری بدیهی ست، پس اگر بخواهیم در جامعه خود فعال موسیقی باشیم، باید قوانین موسیقی ای را که برایمان ترسیم کرده اند بکشیم.
یکی از آنها تعطیلی موسیقی در زمان های مراسم مذهبی ست.
خبرگزاری مهر در بیست و ششم ماه اول، خبری را اعلام کرد با موضوع محدودیت صدور مجوز کنسرت به دلیل تقارن با ایام فاطمیه و شهادت حضرت صدیقه کبری(س) از تاریخ ۱۸ ماه دوم تا ۷ماه سوم. تقارن ایام پررنگ مذهبی با کمرنگی موسیقی همیشه همراه است.
حرمت نهادن به اعتقادات مردمی خود از وظایف تعریف شده مردم است
که سالیان سال به آن اقدام نهادند و همواره در مراسم مختلف مراعات شيونات را نه به خاطر قانون و تبصره بلکه به خاطر پایبندی به اعتقادات شخصی رعایت کرده اند. اما نکته ی قابل تامل ادامه این خبر مبنی بر آن است که به دلیل نزدیکی به ایام انتخابات ریاست جمهوری هیچ کنسرتی تا ۲۷ ماه سوم اجرا نخواهد شد.
مغایرت موسیقی با برقراری نظم انتخابات و همچنین دیدگاهی که آن را پوشش داده و تایید کرده است از چگونه فضایی برخواسته؟
اینکه مسئولان فرهنگی، حرکتهای هنری را مغایر با برگزاری صحیح و سالم انتخابات می دانند، خود جای سؤال دارد. در خاطر ندارم دوره های گذشته نیز چنین فضایی بر موسیقی مستولی بوده باشد.
مگر اجرای موسیقی غیر از آن است که بروز احساسات کنترل شده جماعتیست مخاطب و برگزارکننده که آن هم در چهارچوب های تعریف شده منطقی و گاه
غیر منطقی مرکز موسیقی موشکافی می شود؟
مگر نه آن است که برای اجرای موسیقی تمامی مراحل ارشاد را راشدانه باید پیمود تا به مجوز آن دست پیدا کرد؟ پس آیا این اقدام نفی ارشاد از سوی خود ارشاد نیست؟
و کلا چه منافاتی بین این دو پدیده دیده شده است که به این اقدام رسیده اند؟
این در حالیست که اهالی خانه ی سینما در بیانیه ای از کاندیداهای ریاست جمهوری قاطعانه خواسته اند عقاید و نظرات خود را راجع به سینما، اقداماتی که انجام خواهد گرفت و اعلام موضع مشخص و شفاف در رابطه با کمک های حمایتی و مالی از این هنر و همچنین وزیر پیشنهادی خود را اعلام نمایند …
و ببین تفاوت کار از کجاست تا به کجا جدی گرفتن چنین انتخابی و سهیم بودن این گونه حرکات در جهت انتخاب اصلح تنها از اقشاری بلند می شود که کوتاه بینانی از جنس موسیقی را در خود ندارند. آیا چنین فشاری در جهت تعطیلی موسیقی تا انتخابات، نیازمند بیانیه ای از طرف خانه ی موسیقی نبود؟
با نگاهی به این روند، به این نتیجه می رسیم که با وجود مغایرت اجراها با روزهایی که در تقویم سالیانه ی ما جای دارند، در مدت یک سال شاید بتوان نیمی از آن را به موسیقی فکر کرد (اگر ماه های رمضان، محرم و صفر را در نظر بگیریم)
حال به خاطر مسائل اجتماعی پیش آمده نیز اگر بخواهند موسیقی را در اجرا و بروز تعطیل کنند، در واقع نیمی از سال را در تعطیلی و نیمی دیگر را به جنگ و جدل برای دریافت مجوز طی خواهیم کرد.
بعضی وقت ها از عاقبت اهل موسیقی ترس و خنده ام می گیرد.
درد و دلی با موسیقی دوستان
امیر عباس ستایشگر
دیدگاهی ثبت نشده است