موسیقی هند
موسیقی اصیل هند
پیشینه سنت های موسیقایی هند، شامل موسیقی عامیانه و مردم پسند، به بیش از ۳۰۰۰ سال می رسد
و در نوع خود از کهن ترین سنت های تاریخی است. موسیقی اصیل هند
در سده های دوزادهم تا شانزدهم میلادی دو سنت جداگانه را در دامان خود پروراند
موسیقی کرنا تکی از جنوب هند و موسیقی هندوستانی از شمال هند (منطقه ای که اکنون شامل کشور پاکستان است).
مراکز اجرای موسیقی شمالی دربار شاهزادگان بود، حال آن که موسیقی جنوبی در معبدها اجرا می شد.
از آنجا که بسیاری از حکمرانان شمال هند اصل و نسب ایرانی داشتند و مسلمان بودند
موسیقی این منطقه عناصر فراوانی از موسیقی ایران را در خود جذب کرد.
موسیقی هند جنوبی بیش از موسیقی نواحی شمالی در مسیر ویژه خود تکامل یافت.
موسیقی هند
در سده نوزدهم با استیلای بریتانیا بر هند، موسیقی اصیل شمال هند هنوز در دربارها برای شنوندگانی محدود از طبقه ممتاز اجرا می شد.
اما این پشتوانه اشرافی در سده بیستم با گذر هند از استعمار بریتانیا و دستیابی به استقلال رو به زوال گذاشت.
در ۱۹۴۷ – سال استقلال هند. بسیاری از موسیقیدانان شغلشان را از دست دادند و این زمانی بود
که حدود ۶۰۰ حاکم نشین که واحدهایی سیاسی به شمار می آمدند در سراسر هند از میان رفتند و در قلمروهای مجاور خود ادغام شدند.
اجرا کنندگان هندی به دنبال پشتوانه به عامه مردم رو آوردند، و این همان کاری بود که موسیقیدانان اروپایی در سده های هجدهم و نوزدهم انجام داده بودند.
امروزه آثار و اجراهای موسیقیدانان هندی از رادیو و تلویزیون پخش شده
بر صفحه و نوار ضبط می شود و برخی از آنها نیز به ساختن موسیقی فیلم می پردازند.
برخی در کالج ها تدریس یا کنسرت های عمومی و پرشنونده ای برگزار می کنند.
امروزه بسیاری از هنرمندان هندی در سراسر جهان به سفر و اجرای کنسرت می پردازند.
اجرا کنندگان
اجراکنندگان هندی، موسیقی خود را برخوردار از سرشتی روحانی می دانند.
راوی شانکار (متولد ۱۹۲۵)، یکی از مهم ترین موسیقیدانان هندی، می گوید :
«موسیقی در نظر ما نوعی تربیت روحانی است که هستی درونی فرد را تا آرامش و سروری قدسی اعتلا می بخشد.
آشکار ساختن جوهر کائنات که موسیقی جلوه آن است،
برترین مقصود موسیقی ما است؛ … انسان می تواند از راه موسیقی به خدا برسد.»
این تأکید معنوی در متون آوازهای هند جنوبی، که مضمونهایی مذهبی دارند، نیز بازتاب یافته است. موسیقیدانان هندی، گورو
پیر – آموزگار) خود را به عنوان نماینده عالم قدسی ارج می نهند. هنگامی که گورو یک نوآموز را می پذیرد،
به طور معمول مناسکی ویژه آغاز رازآموزی برپا می شود. از آن پس، از نوآموز انتظار می رود که وجود خود را به گورو بسپارد.
سنت های موسیقایی سینه به سینه از آموزگار به نوآموز که فقط با تقلید و نه با مطالعه کتاب یا نت
درس هایش را فرا می گیرد. انتقال می یابد. برای نمونه، نوآموزان موسیقی هندی در درس هایشان عبارت به عبارت از آموزگار تقلید می کنند
و در اجرای خود بر همان مبنا آواز می خوانند یا می نوازند. با آن که نظام های گوناگونی برای نگارش موسیقی در هند وجود دارد
اما این شیوه ها فقط نشانگر عناصر ملودیک و ریتمیک اصلی هستند.
شیوه بسطو گسترش این عناصر – تزیین های اساسی و ریزه کاری های موسیقایی- قابل نگارش نیست و باید از آموزگار فراگرفته شود.
بداهه پردازی
بداهه پردازی در موسیقی هند نقشی مهم دارد. فرهنگ هایی که بداهه پردازی در آنها چنین پیشرفته و پیچیده باشد انگشت شمارند.
نظام های پیچیده ملودیک و ریتمیک حاکم بر گزینش صداها، تزیین ها و ریتمها، راه را به بداهه پرداز نشان می دهند.
موسیقیدانان جوان پیش از آن که مجاز به بداهه پردازی شوند
باید سالها هنرآموزی کنند و برای احاطه بر قواعد و فنون اساسی روزانه ساعت ها به تمرین بپردازند.
بداهه پردازی اغلب توسط یک تکنواز یا تکخوان و با همراهی یک طبال انجام می شود.
این بداهه پردازی ها را در سراسر هند می توان دید
و بسته به مناسبت و حال و هوای اجرا کنندگان و شنوندگان از چند دقیقه
تا چندین ساعت به درازا می کشند. بداهه پردازی ممکن است سازی یا آوازی باشد.
موسیقی هندوستان
مبانی موسیقی اصیل هند
موسیقی هند مبتنی بر صدای انسان است . چنان که وسعت صوتی در سراسر آن به کمتر از ۴ آکتاو محدود می شود.
نوازندگان اغلب در اجراهایشان به تقلید سبک و سیاقی آوازی می پردازند.
قطعه های تصنیف شده – غیربداهه پردازانه – در واقع قطعه هایی آوازی هستند
که آوازخوان با نوازنده اجرایشان می کند و در آنها نوازنده به تقلید سبک های آوازی می پردازد.
آواز به عنوان سرآغاز بداهه پردازی به کار گرفته می شود.
در مناطق جنوبی هند آهنگسازان فراوانی زیسته اند و هزاران آواز ساخته اند.
تیاگاراجا ( ۱۷۶۷ – ۱۸۴۷ )، ماتاسوآمی دیکشیتر (۱۸۳۵-۱۷۷۵) و شیاما ساستری (۱۸۲۷-۱۷۶۲) بزرگ ترین این آهنگسازان بوده اند.
این سه موسیقیدان هر سه در یک روستا زاده شدند و معاصر هایدن
موتسارت و بتهوون بودند؛ این سه را «تثلیث موسیقایی» می نامند.
ملودی بسیار پر تزیین – آوازی یا سازی یکی از ویژگی های موسیقی هند است.
این ملودی ها اغلب با فاصله های ریز پرده ای (فاصله های کوچک تر از نیم پرده حرکت می کنند.
خطهای ملودیک با ظرافت تمام توسط تزیین های ریز پرده ای که با آفت
و خیزهای کوچک زیر و بم پیرامون نت ها اجرا می شوند، آراسته شده اند.
در این ملودی ها، گلیساندو گذری دلنشین و خوشایند از یک صدا به صدای دیگر فراهم می کند.
ملودیهای هندی کم و بیش همواره توسط یک ساز زمینه که نت های تونیک و دومینانت را سودومینانت) را طی اجرا می نوازد
همراهی می شوند. به این ترتیب، بافت اصلی این موسیقی از یک ملودی
تشکیل یافته که بر زمینه صداهایی یکنواخت شنیده می شود.
در موسیقی هند به جای توالی های هارمونیک و بافت پلی فونیک موسیقی غربی، تنش ها و فرودهای ملودیک و ریتمیک نشسته است.
تمبورا، سازی با دسته بلند و دارای چهار سیم فلزی که به طور متوالی و مداوم بر آنها زخمه زده می شود، مهم ترین ساز زمینه است.
صوت یکنواخت و ثابت ساز زمینه سهمی به سزا در پدید آوردن حال و هوای خاص موسیقی هند دارد.
علاوه بر تکنواز و نوازنده تمبور، طبالی نیز هست
که ساختار ریتمیک را بر قرار داشته و گاه ممکن است بداهه نوازی های ریتمیک نیز انجام دهد.
کپی بدون ذکر نام و لینک سایت موسیقی ماهور ممنوع می باشد .
شما می توانید هر نتی که نیاز دارید (اپرا،سمفونی،ملودی و …) در هر سبکی (عربی،جز،کلاسیک و …) از بانک نت موسیقی ماهور دانلود کنید .
همچنین شما می توانید از مقالات آموزشی نوازندگی رایگان ما همراه با پشتیبانی اینترنتی استفاده کنید .
دیدگاهی ثبت نشده است