بیپاپ
بیپاپ – سالهای نخست دهه ۱۹۴۰ شاهد نشو و نمای سبک بیباپ (یا باپ ) بود
سبکی غامض که به طور معمول به گروه های کوچک جاز اختصاص داشت.
بیباپ تا اندازه ای به منزله طغيان بداهه نوازان خلاق در برابر قطعه های تجاری و تنظیم شده گروه های سویینگ بود.
این موسیقی تازه، نه ویژه رقص که برای شنیدنی همراه با تمرکز ساخته شده بود
و هارمونی پیچیده و ریتم های پیش بینی ناپذیر آن شنوندگان بسیاری را مبهوت و سرگشته کرد.
نوازندگان باپ، گروهی خاص و بسته بودند که گاه به سبب استفاده از ملودی های پیچیده و توالی های نامعمول آکوردها، دیگر موسیقیدانان جاز را از خود می رماندند.
موسیقی بیپاپ
موسیقی بیپاپ
یکی از طبل نوازان باپ در این باره چنین گفته است :
«ما می دانستیم که آنها نمی توانند این تغییرهای آکوردی را اجرا کنند، پس وامانده ها را راه ندادیم و بنای کارمان را بر آکوردهایی تازه گذاشتیم.»
اجراکنندگان بیباپ با ریش بزی، کلاه کپی و گویشی «جویده» خود را از دیگران متمایز می کردند.
کانون بیباپ در آغاز دهه ۱۹۴۰ باشگاهی به نام Minton
‘ sPlayhouse در محله هارلم بود؛ جایی که نوپردازانی جوان همچون چارلی پارکر نوازنده ساکسوفون
دیزی گیلسپی ترومپت نواز و نيلونيوس مانک پیانیست برای اجرا در آن گرد می آمدند.
سبک بیباپ یک گروه بیباپ می تواند از یک ساکسوفون و یک ترومپت که توسط بخش ریتم،
متشکل از پیانو، باس و ساز کوبه ای، پشتیبانی می شوند تشکیل یابد. نقش سازهای ریتم نواز در بیباپ با کارکرد
آنها در آثار پیشین جاز متفاوت است.
برای نمونه، نقش طبل بزرگ دیگر نه برجسته کردن ضربها که اجرای آکسان هایی نامنتظر موسوم به «با مبز» بود.
دست چپ پیانیست نیز دیگر نه برای تأکید بر ضرباهنگ اصلی که همراه با دست راست برای نواختن آکوردهایی پیچیده به کار می آمد.
برای نواختن ساختارهای فشرده آکوردی در بیباپ، به هر دو دست نیاز بود. به این ترتیب، ضرب بیشتر با پیتسیکاتوی باس مشخص می شد.
ریتم ملودی های باپ، به نسبت آثار پیشین جاز، تنوعی بیشتر و روندی نامنتظرتر داشت.
برای نمونه، در تکنوازي بداهه پردازانه چارلی پارکر نتهای آکسان دار می توانند بر ضرب
ضعیف یا قوی قرار گیرند یا بر نت های کوتاه تر سازنده هر ضرب نواخته شوند.
در ادامه شناخت بیپاپ
ملودی های باپ اغلب دارای زنجیره ای بی وقفه از نت های کوتاهند
که در آنها نت های آکسان دار بر ضرب بالا نواخته می شوند.
این سبک نو شاید نامش را از هجاهای متداول در وزن خوانی دو ن کوتاه (بی – باپ) که اغلب پایان بخش عبارت های آن هستند گرفته باشد.
عبارت های ملودیک در باپ اغلب متنوع هستند و طول هایی بی قاعده دارند.
گاه ممکن است به دنبال تکه هایی دو یا سه نتی، ملودی کاملی بیاید که چندین میزان درازا دارد.
هارمونی سبک باپ نیز مانند ریتم آن پیچیده است. اجراکنندگان باپ اغلب به جای آن
که به سبک آثار پیشین جاز، ملودی ها را بر مبنای آکوردی چهار یا پنج نتی بسازند
از آکوردهایی با شش یا هفت نت استفاده می کردند.
قطعه های باپ به طور عام با ارائه تم اصلی توسط تکنواز، یا دو تکنواز به صورت همصدا، آغاز شده و پایان می یافتند.
باقی قطعه از بداهه نوازی های تک نفره بر مبنای این ملودی یا ساختار هارمونیک آن تشکیل می شد.
نوازندگان بیباپ نیز مانند نوازندگان قدیمی جاز، ملودی ترانه های مردم پسند و بلوز ۱۲ میزانی را به عنوان مبنای بداهه نوازی خود به کار می گرفتند.
با این همه، نوازندگان بیباپ اغلب بر مبنای هارمونی نغمه های آشنا به ساختن ملودی هایی تازه می پرداختند.
آنها به شوخی میان خود گفته اند که موسیقیدان باپ می تواند نغمه ای را با یک نام تازه چنان ارائه کند که فقط
شنونده نخبه بتواند اصل آن را حدس بزند. قطعه ای از چارلی پارکر با نام KoKo که به بررسی آن می پردازیم اثری از این گونه است.
موسیقی بیپاپ !!!
كپی بدون ذكر منع ممنوع است
دیدگاهی ثبت نشده است