نامه ای به تازه مادر (موسیقی کودک) (بخش چهارم)

سری مقالات ‌‌‍[نامه ای به تازه مادر] از جمله نوشته های با ارزش موسیقی كودك است

كه توسط الیزابت میلر به دوست تازه مادرش نوشته شده است ؛ در این نوشته ها با دید بسیار ریز بین آموزش موسیقی كودك بررسی شده است و پیشنهاد می كنیم همه علاقمندان به موسیقی كودك و آموزش موسیقی كودك و حتی همه والدین هنرجو ها مطالعه كنند .

شما می توانید بخش های قبلی این نوشته را از لینك های زیر مطالعه كنید :

نامه ای به تازه مادر (موسیقی کودک) (بخش اول)

نامه ای به تازه مادر (موسیقی کودک) (بخش دوم)

نامه ای به تازه مادر (موسیقی کودک) (بخش سوم)

یک بچه راقب یا قادر نبود، مسئولیت صداهایی که از ویلنش در می آمد را بپذیرد

ویلن را کنار گذاشت و شروع کرد به گریه کردن «دیگه نمیخوام اون ویلن رو دوباره بزنم توش جیغ جیغ می کنه). دوستانش نمی توانستند او را متقاعد کنند که ویلن بی تقصیر است. او حاضر به یادگیری نبود. مگر با ملاک های خاص خودش. یک بچه ی دیگر این قضیه را به اختصار بیان کرد: «من میخوام بدونم چطوری بزنم، نمی خوام که یاد بگیرم چطوری بزنم». . اجرای قطعه ی موسیقی به صورت «تکرار مداوم»، یکی از بهترین راه هاست که می تواند بسیار مفید باشد.

آموزش-آكورد-های-گیتار

حتی کسانی که هرگز قبلا سازی ننواخته اند، این کار را سرگرم کننده و به نحوی راحت می بینند. این کار نه تنها ضمانت می کند که زحمات فرزندت بی نتیجه نخواهد ماند، بلکه ضمانت می کند خود تو هم از کنسرت های حرفه ای بیشتر لذت ببری. به اهمیت آرشه کشی به عنوان عامل اصلی در تولید صدا و قلب موسیقی آگاه خواهی شد.

از قسمتی آگاهی پیدا می کنی، که یک دست چپ خوش فرم و حساس برای حفظ نت در آهنگ، چگونه باید حرکت کند.

یاد خواهی گرفت که حتی یک گوش خوب، چقدر عاجز است، مگر اینکه انگشتان هم «بشنوند». در حقیقت، با اطمینان از خودت میپرسی که آیا می توانی بار حساسیت را | برای حالت انگشتان خود روی سیمها بالا ببری.| به هر حال از خودت، از تجربه ات با موسیقی و از رابطه ی جدیدت با بچه ات لذت خواهی برد. بچه های مدرسه ای غالبا فکر می کنند که تلاش های والدین شان، برای نواختن خنده دار است. خودبینی آنها از این حقیقت نشأت می گیرد که آنان قادرند، مطالب بیشتری را خیلی سریع تر از والدینشان یاد بگیرند. وقتی آنان به خاطر کمبود تجربه یا قدرت و یا به خاطر اینکه نمی توانند بلافاصله از پس جزئیات خیلی زیاد برآیند، به جایی می رسند که تند پیش می روند و ممکن است متوجه بشوند که والدین شان روز به روز دارند بهتر می شوند.

موسیقی ارف

این مسئله آنان را تحت تاثیر قرار خواهد داد و به آنان کمک می کند با اشتباهاتشان کنار بیایند، به آنان امیدواری می دهد و باعث می شود آنان نگاهی اجمالی به چگونگی فرایند یادگیری بیاندازند. اگر نوازنده ی ساز زهی بودی، با مجموعه ای متفاوت، از مشکلات روبرو می شدی چراکه به احتمال قوی فرزندت موقعی از کمک تو بیشتر می رنجد که متوجه شود تو اصلا هیچ چیز نمیدانی. تو مجبوری که با خودت بجنگی، که وقتی پسرت ناشیانه عمل کرد و مرتکب اشتباه شد، فورآ نفست بند نیاید.

همهی والدین، چه موسیقیدان و چه غیر آن، لازم است یاد بگیرند، هنگامی که با دیدن افتادن یک ویلن به زمین شوکه شدند، خود را کنترل نموده و در آن لحظه چیزی نگویند

کودکان خردسال عادت دارند، اسباب بازیهایشان را هم، به زمین بیاندازند. این درست یکی از وظایف ما در زندگی است که یاد بگیریم، به شایستگی در برابر چیزی بردباری به خرج دهیم. یک فریاد خشونت آمیز از سمت پدر یا مادر، فقط بچه را در وضعیتی سردرگم دچار عذاب می کند. البته اندکی تربیت کردن اشکالی ندارد، اما باید به خاطر داشت که ساز در مقایسه با شادکامی دائمی بچه ی شما، یا تجربه ی موسیقی بیشتر او، دورانداختنی است.

ممکن است خرک بیافتد یا پیچ کوک شل بشود، اما ویلنهایی در اندازه های کوچک خیلی به ندرت می شکنند.

آموزش موسیقی كودك

با کمال درایتی که داری، ممکن است گاهی وسوسه بشوی بگویی: «اون جهت غلط خرکه!» از این کار اجتناب کن و بگذار خودش دریابد که روی کدام طرف از خرک ویلنش، صدای بهتری خواهد داشت. احتمالا هم به خوبی از این موضوع آگاه است و به نوعی، ترجیح میدهد(خوش دارد) که اشتباه عمل کند. احمق نیست. به هر حال، شیوه ی او برای تعیین درست و غلط، تا حد زیادی علمی است و احتمالا زمانی بیشترین ثمربخشی را دارد که پسرت تنها از قوانین، به مثابه ی جانشینی برای تجربه تبعیت نکند و همچنین تو میتوانی به خودت یادآوری کنی که حداقل پسرت

همه چیز را درباره ی تولید بعضی از سمسا صداهای عجیب و غریب خواهد دانست .