ناسیونالیسم و اگزوتیسیسم در موسیقی
تا كنون به بررسی مكتب های موسیقی زیادی پرداخته ایم
و شما می توانید انواع مقالات را با جستجو در مقالات و یا از طریق رفتن به مقالات قدمی در این بخش از این نوشته ها استفاده كنید .
اكنون به بررسی ناسیونالیسم و اگزوتیسیسم در موسیقی
ناسیونالیسم، نهضت سیاسی پردامنه و مهمی بود که بر موسیقی سده نوزدهم تأثیر گذاشت.
ناسیونالیسم موسیقایی هنگامی جلوه گر شد که آهنگسازان رمانتیک با به کارگیری ترانه های رقص ها و افسانه های عامیانه و تاریخ سرزمین زادگاهشان، آگاهانه و خودخواسته به آفرینش آثاری با هویت ویژه ملی پرداختند. رنگ و بوی ناسیونالیستی در موسیقی رمانتیک – خواه لهستانی باشد یا روس، بوهمیایی (چک)، یا آلمانی با روحیه جهانی تر موسیقی کلاسیک تضاد دارد.
اگزوتیسیسم در موسیقی
هویت ملی
جذابیت هویت ملی، سبب سوق یافتن آهنگسازان رمانتیک به استفاده از مواد موسیقایی رنگارنگ سرزمین های بیگانه شد و روندی را پدید آورد که اگزوتیسیسم (شگفت گرایی) موسیقایی نامیده می شود. برای مثال، برخی از آهنگسازان ملودی هایی با رنگ و بوی اسیایی می نوشتند و یا چنان ریتم ها و سازهایی را به کار می گرفتند که به سرزمین های دوردست تعلق داشت. ژرژ بیزه، آهنگساز فرانسوی، اپرایی به نام کارمن نوشت که ماجرای آن در اسپانیا رخ می داد؛
جاکومو پوچینی در ایرایش به نام مادام باترفلای فضای ژاپن را تداعی می کند؛ و ریمسکی کورساکف، آهنگساز روس، در اثر ارکستری خود به نام شهرزاد حال و هوایی عربی می آفریند. شگفت گرایی موسیقایی، با فریبندگی مضمونهای نامأنوس، بدیع و پررمز و راز نزد رمانتیک ها همخوانی داشت.
دیدگاهی ثبت نشده است