فرانتز شوبرت (Franz Schubert)
خط مشی فرانتز شوبرت (۱۸۲۸-۱۷۹۸) اولین هنرمند هنرآواز مانتیک ، مشابه هیچیک از آهنگسازان قبل از او نبود
او هیچ گاه مقامی رسمی به عنوان مدیر موسیقی یا آرگنواز نداشت و رهبر ارکستر با نوازنده صاحب تکنیک در نوازندگی ( ويرنيوزو ) نبود .
شوبرت اولین آهنگساز وینی بود که همه درآمدش از آهنگسازی بود.
یکبار به دوستی گفت: ” من برای هیچ هدفی جز آهنگسازی بدنیا نیامده ام.
معیار کامل نبوغش تنها سالها بعد از مرگ زودرس او شناخته شد .
شوبرت در وین بدنیا آمد . پسر یک مدیر مدرسه بود .
در کودکی استعداد خیره کننده ای در موسیقی داشت. معلم شگفت زده اوخاطرنشان ساخت،
هرچیز تازه ای که قرار بود من به او بیاموزم ، او از قبل میدانست: بنابراین من هیچ راهنمایی واقعی به او نکرده ام ؛
به ندرت با او حرف میزدم ؛ درسکوت مراقب او بودم .
شوبرت در ۱۱ سالگی دریک نمازخانه کلیسا آواز خوان گر شد
و برنده بورس ایمپریال سمینری که یک مدرسه شبانه روزی استثنایی بود شد
جایی که ویلن نواز اول بود و گاهی ارکستر را رهبری می کرد .
شوبرت به قدری موسیقی را دوست می داشت که یکبار برای خرید بلیت کنسرتی کتابهای درسی اش را فروخت .
شوبرت توانست تعداد بسیار زیادی شاهکار در اواخر دوره نوجوانی خود بسازد
واین در زمانی بود که او در مدرسه پدرش تدریس می کرد و از این کار به شدت
نفرت داشت . عشق او به شعر او را به سوی ترانه سازی کشید
کاری که هایدن موتسارت و بتهوون تنها اشاره مختصری بان داشتند.
شوبرت ۱۷ ساله مشتعل از شورشعر و هیجان اشعار فاوست
گوته اولین ترانه بزرگ خود کرخن پای چرم نخریسی گرخن ام اشپیزاده) را ساخت .
سال بعد ۱۴۳ ترانه از جمله ارل کینگ را ساخت.
وقتی ۱۹ ساله بود خلاقیت او به حداکثر رسید، ۱۷۹ اثر از جمله دو سنفونی ، یک اپرا و یک مس تصنیف کرد
شوبرت در ۲۱ سالگی تدریس در مدرسه را رها و خود را به طور کامل وقف موسیقی کرد.
او با گروهی شاعر و هنرمند وینی که آهنگهای او را تحسین میکردند همکاری کرد.
دوستی چنین گفت ، “ما اغلب تا ۳ صبح در اطراف شهر پرسه می زدیم . به ندرت کسی در آپارتمان خودش می خوابید.
در آنروزها ما به فکر راحتی نبودیم ، هرکه پول داشت پول همه را میداد”. شوبرت اغلب با دوستانش زندگی می کرد، چون پول برای اجاره اتاق شخصی نداشت ..
شوبرت با سرعتی باور نکردنی کار می کرد و از قطعه ای به قطعه دیگر می رفت .
او از ۷ صبح تا دو ۲ بعداز ظهر کار می کرد، سپس بعدازظهرها را در کافه ها می گذرانید، قهوه می نوشید.
بیلیارد بازی می کرد، روزنامه می خواند و با دوستان خود صحبت می کرد. شبهایش در پارتیهای ” شوبرتيادز» ” میگذشت ، جائیکه تنها موسیقی او اجرا می شد.
او آوازها را همراهی می کرد و والس های نشاط انگیزش را می نواخت، درحالیکه دوستان میرقصیدند.
بیشتر آثارش برای اجرا در خانه های افراد طبقه متوسط و با فرهنگ وين تصنيف شده بود. شوبرت برخلاف بتهوون باطبقه اشراف آمیزش نکرد.
شوبرت در ۲۵ سالگی دچار بیماری مقاربتی شد؛ بدین جهت بداخلاق و افسرده شد.
او در یادداشتهای خود نوشت ، مردی را تصور کن که سلامتی اش هرگز باز نمی گردد ، ……. مردی که بالاترین آرزوهایش هیچ شده ، کسی که
عشقبازی و رابطه برای او چیزی جز شکنجه نیست …
شوبرت طی سالهای آخر عمرش چندین بار تقاضای پستهایی در موسیقی کرد اما هرگز موفق نشد.
چاپ و اجرای ترانه هایش برایش تاحدودی شهرت آورد، اما دو سنفونی بسیار معروف او سنفونی ناتمام و گریت سی ماژور و در زمان حیاتش در معرض عموم نواخته شد.
شوبرت در ۳۱ سالگی ( سال ۱۸۲۸) یعنی یکسال بعد از مرگ بتهوون بر اثر بیماری سفلیس جهان را بدرود گفت .
شهرت شوبرت تا قبل از آنکه چهل سال بعد از مرگش سنفونی ناتمام او اجراشود
عمدتا در ترانه سرایی بود، از آن زمان به بعد جهان به عظمت استعداد شوبرت پی برد.
دیدگاهی ثبت نشده است